Lista zgłoszonych artykułów

Zaostrzanie przepisów ograniczających emisję zanieczyszczeń emitowanych przez silniki okrętowe wymusza konieczność rozwoju nowych technologii, które pozwolą na spełnienie stawianych w tym zakresie wymagań. Jest to zgodne z polityką Komisji Ochrony Środowiska Morskiego IMO, która ustanawia przepisy regulujące żeglugę międzynarodową. Organizacja ta na swojej 70-ej Sesji, zorganizowanej w dniach 24-28 października 2016 r. w Londynie postanowiła radykalnie obniżyć dopuszczalną zawartość związków siarki w paliwie stosowanym w żegludze z obecnego maksimum 3,5% do 0,5% na jednostkę masy. Uchwalono, że nowa norma będzie obowiązywać od 1 stycznia 2020 roku i ma dotyczyć statków operujących na wszystkich wodach międzynarodowych (poza strefami SECA (Sulphur Emission Control Area), gdzie od 1 stycznia 2015 roku zawartość siarki w paliwie nie może przekraczać 0,1% na jednostkę masy). Decyzja IMO wzbudza uzasadnione zaniepokojenie armatorów, którzy będą musieli ponieść dodatkowe koszty dostosowania posiadanych statków do nowych regulacji w zakresie transportu morskiego. Można oczekiwać, że przeciętne koszty eksploatacyjne statków mogą wzrosnąć nawet dwukrotnie, co pogłębi już odczuwalne (po 1 stycznia 2015 r.) spowolnienie rozwoju szeroko rozumianej branży morskiej. W takiej sytuacji możliwe są dwie drogi postępowania: wyposażenie układów spalin wylotowych z siłowni okrętowych w urządzenia redukujące emisję tlenków siarki do atmosfery (metody mokre – tzw. „skrubery” i suche – tzw. „sorbery”) lub zastosowanie do zasilania silników okrętowych modyfikowanych paliw niskosiarkowych lub paliw alternatywnych. W obu przypadkach konieczne jest przeprowadzenie badań naukowych, mających na celu dokonanie oceny technicznej i ekonomicznej efektywności zastosowanego rozwiązania. O ile technologie mokrego i suchego odsiarczania strumienia spalin silnikowych są dość dobrze rozpracowane i coraz powszechniej wdrażane (pomimo znacznego kosztu inwestycyjnego, rzędu 4-5 mln euro), o tyle problematyka stosowania tzw. modyfikowanych lub alternatywnych paliw żeglugowych wciąż wzbudza wiele kontrowersji i stawia znaki zapytania u wszystkich armatorów zainteresowanych nie tylko ochroną środowiska morskiego, ale również efektywnością i niezawodnością (trwałością) silników napędowych już eksploatowanych i zamawianych statków. Wychodząc temu problemowi naprzeciw w projekcie badawczym podejmowanym przez zespół autorski niniejszego artykułu zostanie zbudowane specjalistyczne stanowisko laboratoryjne silnika Diesla przystosowane do spalania modyfikowanych paliw żeglugowych. Zostanie ono wyposażone w aparaturę pomiarowo-diagnostyczną, która umożliwi ocenę ekologicznych, energetycznych i niezawodnościowych skutków zastosowania innych niż standardowe rodzajów paliwa. W artykule przedstawiono konfigurację i możliwości pomiarowe budowanego stanowiska badawczego oraz koncepcję realizacji testów silnikowych z zastosowaniem modyfikowanych paliw żeglugowych, która po uzyskaniu akceptacji Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, mogłaby stanowić efektywne i skuteczne narzędzie ich weryfikacji zarówno dla urzędów administracji morskiej i inspektoratów ochrony środowiska, jak również dla stoczni i armatorów eksploatowanych statków.